Czy możliwość, że oczekiwania polityki liczą się w procesie wyznaczania płac, przemawia na rzecz stanowiska nonaktywistycznego? Argumentacja na rzecz stanowiska aktywistycznego mówi, że ze względu na powolność procesu do-stosowań płac i cen, polityka aktywistyczna o wiele szybciej przywróci gospodarkę do stanu pełnego zatrudnienia w punkcie 2 niż polityka nonaktywistyczna w punkcie 1. Argumentacja aktywistyczna nie uwzględnia jednak tego, że (1) oczekiwania co do polityki odgrywają pewną rolę w procesie wyznaczania płac oraz (2) gospodarka mogła początkowo przemieścić się z punktu l do l’, ponieważ dążenia pracowników do podwyżki płac lub negatywny szok podażowy przesunęły krzywą podaży zagregowanej z AS2 do ASl. Musimy zatem postawić następujące pytanie dotyczące polityki aktywistycznej: czy po tym, kiedy gospodarka osiągnie punkt 2, krzywa podaży zagregowanej będzie nadal przesuwać się w lewo, prowadząc do inflacji kosztowej? Odpowiedź na to pytanie brzmi tak, jeśli oczekiwania co do polityki mają znaczenie. Z naszej dyskusji o inflacji kosztowej wynika, że jeżeli pracownicy wiedzą, że w przyszłości polityka będzie akomodacyjna, nadal będą wypychać płace w górę i krzywa podaży zagregowanej będzie przesuwać się stale w lewo. W rezultacie rządzący będą zmuszeni akomodować popychanie kosztów, przesuwając krzywą zagregowanego popytu w prawo, aby wyeliminować powstałe bezrobocie.
